انسان اگر در همین حد دنیایی بماند نه تنها از فرشته بالاترنیست که از حیوان نیز پست تر است چون می توانست ترقی کند و نکرد برخلاف حیوان که ترقی آن اندک و غریزی است. لذا خداوند متعال برخی انسانها را تشبیه به حیوانات کرد و حتی آنها را پست تر از حیوانات و سنگها دانست. خداوند متعال می فرماید: « وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ الَّذی آتَیْناهُ آیاتِنا فَانْسَلَخَ مِنْها فَأَتْبَعَهُ الشَّیْطانُ فَکانَ مِنَ الْغاوینَ؛ وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لکِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى اْلأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَثْ ذلِکَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ؛ ساءَ مَثَلاً الْقَوْمُ الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا وَ أَنْفُسَهُمْ کانُوا یَظْلِمُونَ؛ مَنْ یَهْدِ اللّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدی وَ مَنْ یُضْلِلْ فَأُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ؛» ( و خبر آن کس را که آیات خود را به او داده بودیم براى آنان بخوان که از آن عارى گشت آنگاه شیطان او را دنبال کرد و از گمراهان شد؛ و اگر مى‏خواستیم قدر او را به وسیله آن [آیات] بالا مى‏بردیم اما او به زمین [=دنیا] گرایید و از هواى نفس خود پیروى کرد از این رو مثّلش چون مثّل سگ است [که] اگر بر آن حمله‏ور شوى زبان از کام برآورد و اگر آن را رها کنى [باز هم] زبان از کام برآورد این مثل آن گروهى است که آیات ما را تکذیب کردند پس این داستان را [براى آنان] حکایت کن شاید که آنان بیندیشند؛ چه زشت است داستان گروهى که آیات ما را تکذیب و به خود ستم مى‏نمودند؛ هر که را خدا هدایت کند او راه‏یافته است و کسانى را که گمراه نماید آنان خود زیانکارانند  ) (اعراف/175الی 179) و فرمود: « ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ فَهِیَ کَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَ إِنَّ مِنَ الْحِجارَةِ لَما یَتَفَجَّرُ مِنْهُ اْلأَنْهارُ وَ إِنَّ مِنْها لَما یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْماءُ وَ إِنَّ مِنْها لَما یَهْبِطُ مِنْ خَشْیَةِ اللّهِ وَ مَا اللّهُ بِغافِلٍ عَمّا تَعْمَلُونَ؛» ( سپس دلهاى شما بعد از این [واقعه] سخت گردید همانند سنگ یا سخت‏تر از آن چرا که از برخى سنگها جویهایى بیرون مى‏زند و پاره‏اى از آنها مى‏شکافد و آب از آن خارج مى‏شود و برخى از آنها از بیم خدا فرو مى‏ریزد و خدا از آنچه مى‏کنید غافل نیست )
اما اگر این انسان با اختیار خود راه تکامل را طی کند ابتدا به سطح ملائک برزخی می رسد و آن گاه از آنها نیز فراتر رفته با ملائک ساکن جبروت(عالم عقول) همنشین می شود، باز اگر همّت کند از عالم عقول نیز گذر کرده با مرتبه اعیان ثابته  متحد می شود و مخزن علم خدا می شود و علم خدا در او ظهور می یابد. این مرتبه همان مرتبه ای است که در معراج نبوی ملک اعظم حضرت جبرئیل(ع) نتوانست به آن وارد شود و فرمود: « اگر به اندازه بند انگشت نزدیک شوم، می سوزم»(بحارالانوار، ج18، ص382)
پیامبر خدا(ص) در معراج از آن مرتبه نیز فراتر رفته از مرتبه اسماء وصفات نیز گذشت و به جایی رسید که از حد ادراک ما خارج است. بنابراین اگر انسان سیرتکاملی خویش را طی کند از ملائک نیز فراتر می رود و ملائک فرمانبردار او می شود؛واگر در این مرتبه دنیایی بماند از  بسیاری از حیوانات نیز پست تر می شود.لذا وقتی گفته می شود انسان برتر از ملائک است منظور انسان بالفعل است،‌ انسانی که به رتبه حقیقی خود رسیده است؛ نه هر موجود دوپایی که در عرف انسان نامیده می شود.